Nun te saccio, ma te veco.
Nun t’aspetto, ma te sonno.
Nun me siente, ma te chiammo.
Te chiammo,
mo ca Giugno
pògne ncopp’’a pelle,
trase dint’’a carne,
e ‘o sole còce
comme còceno ‘e vvéne.
Stu penziero ‘e te,
stu desiderio ‘e te
è comm’a n’alba d’està
ca pitta, pe’ miracolo,
nu cielo ‘e vierno.
Forse, è stu mese ‘e Giugno
profumato ‘e fravule
c’appiccia ‘e sense
comm’’o ffuoco d’’e garofane.
Giuseppe Carullo, Nustalgia