Chitarra mia, chitarra d’’e ricorde,
chitarra ‘e cuncertine e serenate,
tu tiene ancora tutte quante ‘e ccorde,
vecchia cumpagnia mia, bone accurdate.
Ma appena ca t’accosto ncopp’’o core,
appena ca t’astregno mpiett’a mme
e voglio cantà ancora ammore, ammore,
comm’a na vota, mo chi sa pecchè
pare ca pure tu te sì cagnata.
‘O suono tuio nun va d’accordo cchiù
cu ‘a voce mia… pare comme fusse n’ata…
pare che m’hè traduto pure tu!
Chitarra ca si’ ‘nnata scetacore
te sì addermuta; nun vuò cchiù sunà…
O forse, io ca so’ nato cantatore,
songh’io… songh’io…
ca nun saccio cchiù cantà?
Giuseppe Carullo, Le stagioni del poeta