Quanne sto ‘nnanze all’albero ‘e Natale
veco int’’a fantasia n’albero antico
cu na fronna sultanto ncopp’’e rame:
na fronna sulamente
ca resta llà, attaccata,
pure si è vierno
e ‘o viento scioscia forte.
Me pare chistu core
ca, mentre ogne anno passa e se ne va,
pure si ‘o ssape ca ‘mpruvvisamente
‘a morte venarrà,
ancora palpita d’ammore.
Stu core ‘mpietto a mme
penza a chi me vo’ bbene,
e stu penziero nun ‘o fa cadè.
Giuseppe Carullo, Nustalgia
L’ha ripubblicato su ANTONELLA CARULLO.
"Mi piace""Mi piace"